Ĉu vi iam pensis vojaĝi laŭ tiu maniero? Aŭ eble vi jam provis? Mi revis atingi Parizon! Kaj jen, post kelkaj monatoj mia revo estiĝis realo... Antaŭ la vojaĝo al Parizo mi petveturis nur en Litovio. Tio estis mia unua vojaĝo petveture al eksterlando.
La plej granda problemo estis tio, ke mi ne havis kun kiu vojaĝi. Sed subite mi en interreto trovis mesaĝeton, en kiu estis skribite, ke iu knabino serĉas kunvojaĝanton al Parizo. Mi skribis al ŝi retleteron kaj jam alian tagon ni renkontiĝis en la urbo Ŝiauliai. Ni decidis komenci la aventuron post 2 tagoj. Do, dum tiu du tagoj mi aĉetis la plej gravajn aĵojn: dorsosakon, mapon, manĝaĵon... Krome, mi trovis tranoktejojn en diversaj urboj ĉe esperantistoj.
Nia vojaĝo komencis 1an de julio. Ni renkontiĝis en la havenurbo Klaipėda kaj ekpetveturis je la 11a horo. Hodiaŭ ni devis atingi la polan urbon Lodz, ĉar tie ni havis tranoktejon. Ni volis petveturi nur tage, ĉar la nokta vojaĝo al ni ŝajnis tro danĝera. Ni en tiu lando plej ofte veturis per kamionoj kaj ties stiristoj tre helpis al ni, ĉar ili komunikiĝis kun aliaj ŝoforoj per radio, kaj tiuj prenis nin el aliaj urboj. Do, imagu, du kamionoj haltas kaj ni kuras de unu al alia. Tiel ni vojaĝis preskaŭ tra tuta Pollando. Sed jam la unua tagon ni havis aventurojn en tiu lando. Bedaŭrinde ni malbone parolas rusan, tial ni aperis en iu vilaĝo nokte, apud arbaro kaj estis ankoraŭ nebulo, kiu malhelpis petveturadon. Aĥ bonege, ke homoj tre helpis al ni kaj post kelkaj horoj ni atingis hejmon de amiko en Lodz.
Ho, ni vere longe dormis kaj nur tage ekvojaĝis al Berlino. La plej stranga afero okazis, kiam ni trovis ŝoforon, kiu stiris la plej bonan aŭton en la mondo ( li ĉiam diris tion) kaj estis tre helpema. Mi donis al li adreson, poŝtefonon de amiko. Jen la ĉefurbo de Germanio kaj ni jam staras en la stacidomo kun 20 eŭroj, donitaj de la afabla ŝoforo. Sed subite mia kunvojaĝantino rimarkis, ke ŝi restigis sian saketon en la aŭto. Ĉio tamen sukcese finiĝis, ĉar alian tagon ŝi rericevis la aĵojn! Kaj ni povis eskursi tra Berlino tutan tagon, kvankam ni ne planis tion. Fojfoje malbonaj okazoj kondukas al bono!Matene, kiel kutime, ni reekstaris ĉe la vojon kaj jam vespere atingis Bruselon. La vojaĝo estis tre amuza, ĉar kunvojaĝantoj kantis tutan vojon. Ili ja estis muziktrupanoj! Oni diras, ke Bruselo estas bela ĉefurbo, kvankam nun mi eĉ ne povas pensi pri ĝi . Tiel estas, ĉar mi havis la ŝanson ekvidi noktan, danĝeran ĉefurbon. Ni devis dormi en stacidomo. Aĥ, apud stacidomo, kie estis multege da srangaj homoj, kiuj aspektis kiel ŝtelistoj. Do, nokte ni ludis diversajn ludojn kun geamikoj, sed matene ni ekdormis kaj tiam iu provis ŝteli aĵojn de mia amikino. Bone, ke ŝi eksentis ion kaj vekiĝis. Ĉio bone finiĝis! Kvankam en Bruselo ni ne trovis urboplanon, tamen ĝi ne necesis, ĉar homoj helpis al ni trovi vojon al Parizo. Kaj meztage ni jam promenis en Parizo...
Ho, jen la revita Parizo! Ni atingis nian celon, sed ni ne estis tre feliĉaj, post la Brusela nokto! Nun nia celo estis dormi, dormi, nur dormi! Iomete ni dormetis ĉe amiko kaj poste vizitis noktan Parizon. Tio estis nekredeble por multaj homoj – ĉie io okazis, homoj dancis, ludis per instrumentoj, figuris. Dankon al Parizaj E- geamikoj pro la plezuro kaj amuza vespero!
Mi kun la amikino ekskursis du tagojn, ni havis gvidlibron laŭ kiu ni vizitis preskaŭ ĉiujn interesajn, famajn lokojn. Estas nereala sento, kiam vi promenas tie, kie vi ĉiam volis esti kaj rigardis al konstruaĵojn, kujn vi vidis antaŭe nur sur bildoj!!Tiu ĉi semajno trapasis tiel rapide, kiel malfacilas imagi. Nia vojaĝo reen, hmm, estis, mi eĉ povas diri, tro sukcesa. Ni ĉiunokte dormis ĉe amikoj, ŝoforoj regalis nin per tagmanĝoj kaj, finfine, per en la meza Pollando trovita kamiono, ni revenis al Litovio.
Post 13 tagojn mi sidas sur la sofo kaj ne kredas, ke mi petveturis al Parizo! Se ankaŭ vi havas celon, ne sidu kaj ne revu, sed atingu vian revon! Bonan vojon!!
Dankegon POR ĈIUJ, KIUJ HELPIS!!!
Komentarų nėra:
Rašyti komentarą